In de bibliotheek had ik pasgeleden een boek in mijn handen waar mijn oog op viel. Het ging over allerlei succesvolle mensen, zoals Ali B en Ruud van Nistelrooy en heeft als titel “Zweet”. Ik besloot het boek mee te nemen om te kijken of ik er inspiratie uit kon opdoen, maar alleen al de voorkant en de titel riepen voldoende stof op om dit artikel te schrijven.
Zweet klinkt als keihard werken, een moeilijke berg beklimmen of tegen de stroom in zwemmen. En hoewel je om je heen kunt zien dat dat ook werkt, ben ik ervan overtuigd dat het eenvoudiger kan. En dat dat niet alleen voor mijzelf geldt.
Het is overigens wel een goed boek, waarin de schrijver aangeeft dat succes niet vanzelfsprekend is wanneer je ergens talent voor hebt. Daar ben ik het helemaal mee eens. Het komt je niet aanwaaien.
Toch hebben we als maatschappij de overtuiging dat je keihard moet werken en enorm moet afzien als je iets wilt bereiken. En daar geloof ik ondertussen niet meer in. Het is het verschil tussen je weg vechtend gaan tegen de stroom in en leren hoe je moet varen om optimaal gebruik te maken van de stroom die er al is.
Wanneer je de kunst van het leven verstaat, dan wordt het een kwestie van met de stroom mee bewegen. De stroom van een rivier staat immers nooit stil, maar is altijd in beweging. Een precies zo is het leven ook. Ontwikkeling, groei en vooruitgang zijn daarom vanzelfsprekende verschijnselen.
Leven en groei zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Daar hoef je niet overdreven hard voor te werken. Wat wel nodig is, is dat je jezelf echt leert kennen, compleet met je sterke kanten en je valkuilen. Dat je sensitief reageert op wat er in jezelf en in je leven gebeurt en van daaruit steeds opnieuw de juiste koers bepaalt. En precies dat is wat je ontwikkelt als je leert omgaan met je sensitiviteit.
