Enkele jaren geleden vertrok ik naar Zweden. Ik wilde niets liever dan daar gaan wonen, te midden van het groen en al het natuurschoon. Ik verkocht de meeste van mijn spullen, sloeg wat belangrijke dingen in een paar verhuisdozen op bij familie en nam de rest van mijn bezittingen meer toen ik erheen ging. Het paste allemaal net in een VW Polo. Ik had mijn bezittingen daarvoor behoorlijk uitgedund. Ik had enorm geminimaliseerd. Simpelweg vanwege praktische redenen.
Toen ik terug naar Nederland kwam begin ik langzaam aan weer wat meer spullen “te verzamelen”. Niet voor het verzamelen, maar het werd toch wel steeds meer. En toen ik ruim een jaar later moeder werd was het hek van de dam. Een baby-uitzet, kinderkleertjes, speelgoed… het leek niet op te houden en de hoeveelheid spullen in huis werd meer en meer. En omdat ik mijn handen vol had werk opruimen lastiger en lastiger.
Tot ik op een zeker moment merkte dat de spullen me in de weg stonden. Ik voel me nu eenmaal het prettigst bij een net en opgeruimd huis. Een huis wat overzichtelijk is, waar ik niet overal waar ik kijk van alles zie staan of liggen. Een huis waar zelfs de bergruimtes die uit het zicht zijn orderlijk ingericht zijn. Daarom besloot ik om opnieuw te gaan minimaliseren. Deze keer gewoon omdat ik me er prettiger bij voel.
Als je gaat minimaliseren ga je alles kritisch bekijken. Wat gebruik je vaak, wat maar heel af en toe en wat niet? Wat vind je nog mooi en wat niet meer? Zijn er verder nog dingen waar herinneringen aan zitten die je om die reden wilt bewaren?
Deze keer heb ik het minimaliseren in stapjes gedaan. Een tijdlang deed ik bijna elke dag een beetje. Om zo een woonomgeving te creëren waar ik me op mijn best voel. En het leuke is dat er op een gegeven moment voldoende ruimte kwam door het minimaliseren, en dat er daardoor ook ruimte ontstond voor nieuwe spullen. Spullen die helemaal bij me passen en die iets toevoegen aan mijn huis. Spullen die ervoor zorgen dat ik me er nóg beter thuis voel. En dat is fijn.
Wat ik als hoogsensitief persoon merk, is dat een huis dat zo is ingericht dat het precies bij me zit als een lekkere trui. Er zijn geen overbodige prikkels die me dwars zitten (zoals een afwas die er nog steeds, een rommelhoek waarvan ik in mijn achterhoofd steeds denk: “daar moet ik nog wat mee” of een stoel waarvoor ik liever een andere zou hebben. En daarnaast zijn de prikkels die er wel zijn juist heel fijne. Een mooie gehaakte deken op de bank zorgt dat ik geniet elke keer als ik hem zie, die prachtige jaren ’70 eettafel vind ik een lust voor het oog en mijn gitaar geeft me elke keer als ik ernaar kijk het warme gevoel alsof ik erop aan het spelen ben.
