We hebben ze allemaal, angsten die ons proberen tegen te houden om te doen wat we diep in ons hart zouden willen doen…
Maar zoals het spreekwoord zegt: angst is een slechte raadgever. Vaak zijn die angsten ingegeven door ons brein dat de dingen liever bij het oude houdt. Want vertrouwde dingen zijn veilig, zo heeft de evolutie ons dat geleerd. En dat geleerde zit diep in ons wezen ingeprent, het is onderdeel van hoe we lichamelijk in elkaar zitten, van hoe ons brein functioneert. Het is daarom een kunst om de door ons brein bedachte angsten en de echte angsten, namelijk die voor dingen die levensbedreigend zijn, van elkaar te onderscheiden.
Wanneer een angst door ons brein bedacht is, dan is ze vaak gekoppeld aan een oordeel. We denken dat dat iets te moeilijk zal zijn, dat wat we willen vast zal mislukken of dat dat wat we graag zouden willen nu eenmaal niet voor ons is weggelegd.
Het verschil tussen de door het brein bedachte angsten en de échte angsten wordt heel mooi duidelijk uit het verhaal uit het prentenboek De Berenjacht. In dit boek gaat een gezin op pad en steeds opnieuw moeten ze een hindernis moet nemen in de natuur: Heel hoog gras, een rivier, modder, een donker woud…
Steeds aarzelen ze even, om vervolgens de uitdaging toch aan te gaan.
Steeds op dezelfde manier: “we kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor, nee, we moeten er dwars doorheen!”
Maar op het moment dat ze daadwerkelijk een beer tegen komen schrikken ze zich een hoedje en denken ze niets meer. Ze rennen direct zo snel als ze kunnen naar huis om in veiligheid te komen.
De angsten die je vaak wel tegenhouden, maar die dat niet zouden moeten doen zijn zoals de angsten die deze familie op de heenweg heeft. Ze zorgen ervoor dat je gaat aarzelen, dat je even stilstaat en gaat denken over wel of niet verder gaan. Het zijn de spreekwoordelijke beren op de weg. En precies daar zit een grote valkuil voor hsp, want vaak heb je als hsp een actievere innerlijke belevingswereld dan gemiddeld, waardoor die aarzeling vaker dan gemiddeld zorgt dat je stokt en niet meer de actie onderneemt die je eigenlijk zou willen nemen.
Die angsten zijn er, en daar doe je niet zoveel aan. Maar je hoeft ze niet heel serieus te nemen. Je hoeft ze niet groter of belangrijker te maken dan ze in werkelijkheid zijn. Zodat ze je niet tegen houden om dat te doen waar je naar verlangt.
Wanneer je die angsten kunt laten voor wat ze zijn en gaat doen wat je eigenlijk diep in je hart wilt doen, dan zet je de deur open voor wonderen.
De wereld heeft ze nodig, die wonderen. Jouw wonderen. Mijn wonderen. Onze wonderen.
Stel je toch eens voor wat er zou kunnen gebeuren als niemand zich meer zou laten tegenhouden door die stemmetjes in zijn hoofd. Die stemmetjes die je vertellen dat je niet goed genoeg bent, dat het vast mis zal gaan, dat anderen je gek of vreemd of zelfs niet meer leuk zullen vinden.
Wanneer we die angsten en oordelen naast ons neerleggen en tóch doen wat we zo graag willen doen, dan maken we met z’n allen de wereld een stukje mooier.
